Վաղ առավոտից անցուդարձ, հարցեր, պատասխաններ և առաջարկենր: Պարզվեց,որ բոլորս ուզում ենք ապրել մաքուր, բարեկարգ և կանաչապատ թաղամասում: Բայց ինչն է մեզ խանգարում: Սոցհարցումից պարզվեց, որ ոչինչ:
Օրը դեռ շարունակվում է…
Անցյալ տարի սկսեցի հետաքրքրվել հեծանիվներով: Ընկերներիցս մեկն ասաց թե` արդեն ուշ է, սովորելուս ժամանակն անցել է: Դա ինձ դուր չեկավ: Մի քանի օր հետո տեղեկացա, որ ծանոթներիցս մեկը սովորում է հեծանիվ վարել, առաջարկեց գնալ իր հետ հեծանվավարժանքի, անմիջապես համաձայնվեցի: Առաջին իսկ վարժանքից սկսեցի վարել և ստացվեց: Ավելի ու ավելի սիրեցի հեծանիվը: Սկսեցի հեծանվորդ ընկերներիս հետ պտտվել քաղաքում ու այդպես սովորեցի հեծանիվ վարել:
Ապրում եմ Աջափնյակ համայնքի 16 թաղամասում ու սկսել եմ Բանգլադեշ` Բ1 թաղամաս դասի գնալ հեծանիվով: Մի կողմից` առողջ ապրելակերպ, մյուս կողմից` կյանքի և առողջության վտանգում: Երևանում հեծանվորդներին դեռ այդքան էլ լավ չեն ընդունում ոչ’ վարորդները, ոչ’ էլ հետիոտները: Մայթերով վարելիս լսում ես տարբեր արտահայտություններ օրինակ`
-Էս էր մերը, ստեղել են խանգարում:
-Հերիք չի մեքենաները, հիմա էլ սրանք:
Փողոցնորով վարելիս մեքենաների ազդանշաներ ու վարորդների խոսքեր: Այս ամենը գալիս է նրանից, որ չկան հեծանվորդնեի համար նախատեսված ճանապարհ` հեծանվաուղիներ, ուղղում մցնեմ Երևանում գծանշումներ կան, բայց քիչ համայնքներում` հիմնականում կենտրոնում, որոնք էլ արդեն ջնջվում են, մնացած գծանշումները գծելիս հարկ չեն համարում թարմացնել նաև հեծանվաուղիները: Հիմա երբ սկսել եմ հեծանվով երթևեկել ավելի շատ է անհանգստացնում հեծանվաուղիների հարցը: Մտքովս անցավ Ձմեռ պապիկին խնդրել այս տարի նոր հեծանվաուղիներ:
Երեկ դպրոցից տուն գնալիս որոշեցի մի փոքր քայլել: Դուրս գալով Մայր դպրոցից բարձրացա Գեղարվեստ տանող աստիճաններով, որտեղ էլ տեսա տիար Բլեյանին: Տիարն առաջարկեց հաշվել Բանգլադեշ աշխարհի ամենաերկար աստիճանները: Միանգամից անցա գորրծի, սկսեցի հաշվելով բարձրանալ, ընդհամենը 98 աստիճան: Շատ հաճախ անցնում եմ այդ տեղով, բայց մտքովս չէր անցել երբևէ հաշվել: Ասեմ` հետաքրքիր էր: Տուն եկա, պատմեցի մեծ քույրիկիս ու բացահայտեցի, որ նա միշտ հաշվում է բոլոր աստիճանները: Այսօր հաշվեցի Մայր դպրոցից Քոլեջ տանող աստիճանները` 52 աստիճան: Այս աստիճանները մի փոքր ավելի հարազատ էին, քանի որ երկար ժամանակ է մաքրում ու խնամում ենք քոլեջի մի խումբ սովորողների հետ` Անահիտ Մելքոնյանի գլխավորությամբ: Ցավոք, այսօր նկատեցի, որ նորից կեղտոտվել է: Ճանապարհից օգտվում են նաև թաղի բնակիչները և թիվ 181 դպրոցի սովորողներն ու նրանց ծնողները: Առաջին քայլը մենք արել էինք, ամբողջությամբ մաքրելով տարածքը, մնում էր մի փոքր հետևողական լինել և պահպանել մաքրությունը: Յուրաքանչյուրս պիտի լինենք ուշաադիր, օրինակ ծառայենք և հետո չմեղադրենք ուրիշներին: Ուզում ենք ապրել քաղաքակիրթ ու մաքուր երկրում` սկսենք յուրաքանչյուրս մեզանից:
annapetrosyan1996.wordpress.com 