Դպրոցական տարիներին
Եղիշեն ու ես ամենից շատ մոտ էինք ու մտերիմ մեր դպրոցական ընկեր Նիկոլայ Պոլյակովի հետ:Նրա հայրը երկաթագծեր կառուցող ինժեներ էր,մայրը մանկավարժ:Այդ կրթված ու համերաշխ սիրով ապրող ընտանիքը մեզ միշտ ընդունում էր հարազատի սիրալիրությամբ:Նիկոլայն ուներ անձնական հարուստ գրադարան,մեծ մասամբ բաղկացած գրականությունից:Պահարանի դարակներում խնամքով դրված էին ռուս և արևմտաեվրոպական գրողների երկերը:Լավ տիրապետելով ռուսաց լեզվին՝մենք ագահաբար կլանում էինք գիրք գրքի հետևից,կարդում անսիստեմ,բայց համառ հետևողականությամբ:Եղիշեն շատ էր սիրում ընթերցանությունը:Հայրը մի օր ինձ գանգատվեց,թե՝ <<էս մեր փիլիսոփան ճաշի ժամանակ էլ մի ձեռքով գիրքն է բռնում,մյուսով՝ թանապուրի գդալը՚>>:
-Կարդալը օգտակար գործ է,հորեղբայր,-փորձեցի մեղմացնել հոր դժգոհությունը:
-Բան չունեմ ասելու,որդիս,-շարունակեց իր խոսքը Աբգար աղան,-բայց վախենում եմ, թե վերջը սոված բանաստեղծ դառնա:Մի գլուխ թղթեր է մրոտում:
annapetrosyan1996.wordpress.com 